یه روزایی بود که گوجه بودم .
فکر نکنی از این لهیده ها و لک دارها ها . از اینا که خودتو می کشی تا سواشون کنی.
واس خاطر اینکه از شکوفه گی از بزرگترهای بوته شنیده بودم که گوجه لهیده ها رو می برن رب می کنن تمام تلاشمو کردم که هیچ وقت له و لوک نشم.
از رب شدن می ترسیدم . از قابلمه داغ . از فشار . از محو شدن بین گوجه های دیگه . از تک نبودن . از بین بقیه گم شدن . از من نبودن

برای همین هم بود که شدم سفت ترین و روشن ترین گوجه ی محله . هر جوری که فشارم می دادن غر نمی شدم . هر کی از بقلم رد می شد برقم کور ش می کرد . به آرزوی هم رسیدم ،  روزی که کارخونه "تبرک" اومد مزرعه مون لک و لوک ها رو ببره برای رب با افتخار روی شاخه موندم .

که کاش باهاشون می رفتم .

الکی زور نزن برای محکم بودن ... بدتره . با نیش های تیز رنده شون خوردت می کنن .اصلا هر چقدر که بیشتر قد بازی در بیاری بیشتر فشارت می زن تا اشکتو در بیارن .
بعدش هم که از ریخت افتادی و عین لهیده ها شدی تو ماهی تابه داغت می کنن .

_________________________________________
تلاشتونو بکنید و تا حد امکان به نظافتتون برسید . انقدر استریل که در صورت تموم شدن ذخیره خلال دندون خونه بتونید بدون هیچ استرسی از ناخن انگشت بزرگه پا استفاده کنید .

---------------------------------------------------------

این پست اسمش خداحافظی هم هست . بادبادک بی نخ یه بچه دبیرستانی بود که دیگه شباهتی با این دانشجو پر از بند روی دست و پاهاش نداره. حتی دیگه پیچ از جعبه ابزار یا جوجه هم نمی تونه باشه .
پست ها برای یادگاری می مونن البته . بالاخره هر قسمتی از زندگی واسه خودش یه قسمتیه!